172* …se disea:
La casia = la acacia.
Un de stì son ‘ndat a far dò pas su par la strada Romana. Era ‘na bela dornàda de sol, un dei pochi dì boni de sta staion. Me son fermà darente ‘l privileio, me son sentà su ‘na banca a tirar ‘l fià e me son vardà ‘ntorno. Sora ‘l Fruseda girea ‘na poiana e su ‘na frasca de noseler l’era un merlo che subiea content. O’ sentì ‘n profumo forte, dolz e ‘l vegnea da doi, tre casie fioride. L’era piene de fior bianchi, a grasp, come la ua, parea che avese nevegà. ‘Ntorno se sentia ‘n busnar de ave, ‘n laoro!
Sto an quei che à le ave i farà ‘n bon miel de casia, bon, dolz e che ‘l fa anca ben.
Co i fiori de casia Mariela la fa de le bone fritole inpanade co la farina de forment e la bira. Tant bone!
Me pense che, co ere bocieta, se ciolea su i fiori de casia e se i metea ‘n te zestel co i petali de le rose e altri fior cioti su par i pra e intant che se ‘ndea in procesion, ‘l dì del Corpus Domini, se i butea fora par la strada prima che pasese ‘l prete co l’ostensorio.
‘Na olta, qua da noi, era tante casie, le cresea dapartut. Darente a la ferovia che ‘ndea in Cadore era pien. Ades i lo à taiade do tute parchè le intrighea e anca par far legne.